Od najdawniejszych czasów człowiek wybierał na swe siedziby tereny najbardziej nieprzyjazne i niedostępne dla wielu innych stworzeń. Były to gorące tereny pustynne, jak też lodowce i wysokie góry. Człowiek prowadził wówczas koczowniczy tryb życia. Wszystkie te cechy sprawiły że jako pierwszą część ciała człowiek zaczynał ochraniać nogi. Antropolodzy badając kształt stóp pierwszych ludzi, doszli do wniosku iż zaczął on używać butów już ok 40000lat temu.

Najstarsze buty jakie udało się do tej pory odnaleźć należały do człowieka nazwanego Oetzi żyjącego ok 5000lat temu na we włoskiej części Alp. Jego buty wykonane były ze skóry cielęcej, niedźwiedziej i jeleniej, a od środka wyściełane były trawą dla poprawy komfortu chodzenia i lepszej higieny. Oetzi został znaleziony w 1991 we wnętrzu lodowca przez dwóch niemieckich naukowców. Same buty zostały przekazane do badań do czeskiego uniwersytetu w Zlinie, gdzie pod okiem Petera Hlavecka eksperta w dziedzinie obuwia zostały przeprowadzone badania butów Oetziego. Ich wyniki prowadzą do konkluzji iż buty te pomimo iż nie miały atrakcyjnego wyglądu (przypominały gołą stopę) były bardzo wytrzymałe i świetnie trzymały się podłoża. Jakość ich wykonania dowodzi natomiast że już w tamtych czasach istniał odpowiednik dzisiejszego szewca. Skóra Butów Oetziego była zakonserwowana miksturą z gotowanej świńskiej wątroby oraz świńskiego mózgu. Taka sama metoda konserwacji obuwia była stosowana w epoce kamienia łupanego w Afryce Południowej.

W starożytności obuwie wykonane było najczęściej z płata splecionych traw, przywiązanych do stopy, lub z niegarbowanej skóry. W Egipcie wykorzystywano do tego celu sprasowane łodygi papirusu.

W obszarach o zimniejszym klimacie stosowano mokasyny, charakteryzował je zmarszczony szew, który jest z resztą stosowany przez rdzenną ludność w zimniejszych krajach jak Laponia, Kanada.

W średniowieczu pojawiła się moda na buty z przesadnie wydłużonym przodem. Dochodziło do tego iż szpic buta był tak długi że musiał być mocowany do kolan. Wprowadzono więc ograniczenia długości szpica buta. Ludzie z gminu mieli prawo nosić buty o maksymalnej długości szpica 6 cali jednak arystokracja miała prawo do szpica o długości 24 cale czyli 61cm.

Po przeminięciu tej mody zaczęto gustować w płaskich szerokich butach, przypominających kacze dzioby, później zaczęto podnosić buty na koturnie. Dotyczy to głównie obuwia męskiego w którym obcas potrafił dochodzić do 30cm wysokości. Obuwie kobiece w tym okresie wykonywane było głównie z jedwabiu, na średniej wysokości obcasie.

Najszybszy jednak rozwój wzornictwa  obuwia przypadł na drugą połowę XX w. Buty musiały nadążać za postępującymi w modzie tekstylnej zmianami. Do krótkich spódnic zaczęto nosić dłuższe buty, pojawiły się szpilki, zaczęto w pełni korzystać z rozwiązań z minionych stuleci.